bazen insanın şoka uğradığı anlar oluyor. işte bu da benim için onlardan biriydi...metrodan yürüyen merdeivenlerden indim,inerken de çantam bir bayana çarptı...oldukça hafifçe kalkmak üzere olan fünikilere yetişmek için koşuyordum arkamı dönüp pardon demedim...ama arkamdan bir ses geldi; hıyar mısın be! şoka uğradım ses çıkaramadım bi an ne diyeceğimi bilemedim...çarptğım iççin özür dilerim ama siz de daha kibar olabilirsiniz dedim...aslında, özür dilerim, dediğimi anlamadınız değil mi çünkü siz ancak hakaretten anlarsınız demeliydim...ama öyle biri değilim...dolayısıyla hakaret yemeye devam ettim akrşımda okumuş, sosyo-ekonomik seviyesi yüksek görünüşlü bayan...sus be diyerek kabalaşmaya devam etti. halbuki ben bana çarpanlar özür dilediklerinde gülümseyip önemli değil diyenlerdenim...ama yeni bi karar verdim bundan sonra karşıma kaba bi insna çıktığında ne demem gerektiğine karar vermem gerekicek...çünkü şoka uğruyorum ve saçmalıyorum...
kötü başlayan gün kötü devam ediyordu...yağmur, ayakabımın içine dolan su...ayna hatayı iki kez tekrarlamak...
gerçi az önce bi işe yaradığımı hissettiren bişi yaşadım...muhtemelen hayatında ilk kez kütüphaneye gelen kullanıcıma katolog taramayı öğrettim...ne büyük sevinç, belki önemsiz ama eğer yerimde başkası olsaydı onun bu durumunu cahillik gibi algılar küçümserdi...küçücükt olsa bir fark yarattığımı hissetmek güzeldi...
1 yorum:
=)) düşünmek lasım gelıo tabı.. o hakaretlerı bıs yapsak neler olur acaba dusunemıyorum bıle.. böle işte onlar dısarıdan kıbar gorunmeye,cici olmaya calışırlara ama aslında ıclerındekı bı kaba yartıktan farksız der baslarlar fermana.. neyse bazen aldırıs bile etmemk lasım dıe dusunuorum ama bu dusuncem ben de pek yoğun olmuo we kendımı anlatma ihtiyacı hısseddıorm en incesıne kadr..iyiyim iyisin iyi.. =))
Yorum Gönder