Eşyanın hayali

Karanlıkta uzanıyorum, sessiz, kimsenin olmadığı bir oda buldum. Hayal ediyorum burası benim odammış, duvarını benim boyadığım, kapısı çalınmadan girilmesi yasak odam, çok ağladığım, çok güldüğüm, benim odam, anılarla dolu, bana ait olan...
Gözlerim kapalı, Rüzgar aynı yönden essin istiyorum, hangi mevsim olsa? Ihlamur mu koksa, Yasemin mi dolsa odam? Yok ben en çok hanımelini seviyorum... Şimdi burnumda koku. Bir de şu komşular, yine müzik çalıyorlar, pufff
Bir yanda miyavlayan kediler, vakitsiz öten horoz... Hepsi mi özlenir... Yok yok özlem değil bu, ufak bir hayal... Sivrisinekler de geldi, cibinliğe sığınma vakti... Ne hoş rüzgar, bir de yağmur yağsa dinlesem sesini. Ve sabah uyansam kuşların cıvıltısıyla... Toprak kokusuyla... Hay aksi hem cam açık, hem balkon kapısı, üşümüşüm hafif... Her zamanki şaşkınlığım. Tenime değse ılık sabah rüzgarı, hayatın sesi yavaş yavaş çalınsa kulağıma, kornalar, okul zilleri ne çok yakın ne çok uzak... Yatağımdan baksam dolabın içine... Ne giysem bugün. Sonunda dönsem en sevdiklerime, alışık olduklarıma... Cesaretim yoktur ya deneme-yanılmaya... Özledim seni dolap, özledim seni hiç çalışmadığım masam, özledim sizi taşan kitap rafları, özledim sizi eski fotoğraf kutuları, özledim sizi herşeyim...