şimdi, birden adını bilmediğim birşey, bir ses bana yazı yaz dedi. Sesi duymadım. Kimseler yok etrafta ama içimden geldi . Yazıyorum. Ne mevzuda yazıyorum? Bilmem... kime yazıyorum? Haberim yok. Yalnız sabaha kadar yazsam içimde ki susamışlık geçmeyecek gibi.. mütemadiyyen ertelediğim yazma isteği sayfaların arasına sıkıştırdığım sözlerim..hepsi beynime üşüşmüş yaz diyor...anlat hepsini! kimse okumayacak olsa da anlat..ama yazmayı unutmuş parmaklarım yorgun...ürkek değil belki..endişe yok içimde. Ama işte yine de en derin de ki o sessiz beğenilme isteği korkutuyor beni. Gün geçtikçe ayyuka çıkan o çirkin duygu keşke biri güzel dese isteği, dipsiz kuyulardan çıkma savaşında sanki şu aralar... elinden gelse tüm duyguları yutup kemirecek beni! izin vermem evelAllah da hangi vakte kadar?...ne vakit bitap düşse zihnim hemen bir his yükselir içimden alır bütün kudretimi. Pek çok zaman ağırlık hissi bırakır kafamın içinde, taşıyamam kendimi...işte şimdi duyguların içinde biri isyankar...bırak beni diye yırtınıyor...ama biliyorum ki bıraksam rahat, dökülecek gözyaşlarının mesulü o olmayacak...