taş

Apartmanların, renk renk boyalı, camlı, metalli binaların içinde büyüdük biz... Evimiz beton, hayatımız beton
Halbuki hani bir vakit, taşı taş üstüne koyup kaleler yaparlardı insanlar, taşı oyar süslerlerdi dünyalarını, hep hazıra konduk biz, kimyevi boyalar, işlenmiş metaller, hazır betonlar...
Halbuki o soğuk taş nasıl da yakın insana, topraktanız ya yakınız belki taşa
Uzağız şimdi fıtratımızdan, kimyevi bir dünyada yaşıyoruz, her şey samimiyetsiz
Biz ürettik hepsini, "medenileştik", "geliştik", "ilerledik" velhasıl özümüzü kaybettik
Şimdi mümkün değil elbet, inanmak, güvenmek kimseye
Kalmadı inanılacak halimiz, böyleyiz... güvenilmez, sahte, kimyevi...