Uykusuzluğumunun henüz tahammül edilebilir olduğu günlerde şikayet etmiştim... erken davranmışım. Üstelik o günlerde uyumadığımda yapacak işler ve yapma imkanım vardı. Şimdi küçücük bir mekanda üstelik yalnız değilken uyuyamıyorum. Deliksiz uyuyabilme sürem bir saati geçmiyor, sonra ya bir  kabus ya da öyle kendiliğinden bir uyanma, tekrar fikirleri def edip uyuyabilmem belki birkaç saat, tabii elimde 24 saat var ki tamamı uyumaya çalışmakla geçmiyor... tükenmiş durumdayım. Bir an önce uyku düzenimi geri kazanmam gerkiyor, erken yatıp erken kaltığım günleri özlüyorum... gecei insanlar ile dalga geçtim de mi oldu, özendim mi sabaha değin uyanık olanlara  bilmiyorum ama üç gün veriyorum bir gelişme olmazsa modern tıbbın ellerine bırakaağım kendimi...
Peki uyumuyorda ne yapıyorum, ses yapma dolayısıyla hareket etme şansım yok, bilgisayar tıkırtsı bile kabul görmüyor... akıllı telefonum sağlosun biraz oyalayabiliyor, ama herşey kapatıp kendimle kaldığım, saatlerce zihnimin kara kuyularında amaçsız dolaştığım oluyor...
Peki düşünüyor da ne düşünüyorum, zihnimin konudan konuya atlama, bazen de takılıp kalma kabiliyeti ile bana oynadığı oyunlarla savruluyorum, bazen kafa karışıklığım gülümseme ile yansıyormuş dışarıya, bazense içime akıyor sıkıntıdan gözyaşlarım, malesef en boğulduğum anlarda bile ağlayamıyorum, anlamsız kahkahalar atabiliyor, tebessüm edebiliyor, surat asabiliyor ama ağlayamıyorum. Ağlayacak bir şeyim var mı? bilemiyorum, olmamalı, sanmıyorum olduğunu...