yazacaktım

vazgeçtim...sözler yetmez belki, yanlış anlamışımdır belki, kim kırmak ister ki kardeşini...ortadan yok olmak, gizlenmek, saklanmak ne vakit işe yaradı ki?

"tercih"

Kararlar, gerçekler, bilgiler, hedefler, istekler bir sürü bir sürü şeyler öyle çoklar ki duyamıyoruz kalbimizin sesini, ne istediğimizi bilemiyoruz gerçekte, sahi ardağımız mutluluk değil miydi? ne zaman başarıya çevirdik rotamızı? daha küçücükken sevdiğimiz için resim yapmaz mıydık? bizi mutlu ettiğinden tırmanmaz mıydık ağaçlara? şimdi yaptığımız, çabaladığımız ne bizi mutlu ediyor? etiketler peşinden koşuyoruz, ismimizin önüne yazılacak şeyler, daha çok para, daha çok iş, daha çok mevki yeter mi? hepsi bizim olsa gerçek dostların, unutulmayan anıların, sevginin, aşkın yerini tutabilecek mi? yoksa onlar zaten elimizden kayıp gitti mi? onlar çoktan değerini yitirdi mi?

Şimdi bana bunları düşündüren "ulusal tercih günleri" binlerce genç lisesini, üniversitesini tercih edecek, onlar mı tercih edecek yoksa toplumsal normlar mı? Onlara öğrettiğimiz gibi "geleceği en parlak" meslekler, en "başarılı" mezun veren liseler seçilecek. Nerede mutlu olursun evladım? denilmeyecek, zaten denilse de başarı mutluluk getirire değinilecek, parasız saadet olmaz hatırlatılacak, aşk bile karın doyurmaz, aman evladım!

İnsanlar "basit" işlerde pek âlâ mutlu, huzurlu, faydalı olabilirler, kocaman kariyerler peşinde kaybedilen değerler yerlerinde kalırlar belki, sadece hatırlatsak kendimize dünyada varoluş gayemizi, "başarı" dediğimiz şeyin, yanımızda bir yere gidemeyeceğini, kalbimizin sesini dinlesek biraz, risk alsak, nefes aldırsak, mutluluğa değmişken tam elimizden bırakmasak, olmaz mı?

ölüm ve düğün

ne ilginç iki söz...
ne zıt
ne aynı
ikisinden de kaçamazsın
ikisi olmadan da olmaz hayat

ölümler de kavuşturur düğünler de
ölümler de ayırır düğünler de

ikisi de yalnız Rab istediğinde olur
oun istediği şekilde

ölenle ölünmez muhakkak
ama bazı ölümler
öylesine ağırdır...
ölesiye ağırdır...

ki...

aynı gün de
hem bir cenaze
hem bir düğün
hayatı hatırlattı

Ben!

Ben!im için eskimiş bir eşyadan vazgeçmek bile zor, 

artık yazmayan bir kalemi hatıralarına rağmen çöpe yollamak,

hiç kullanmadığım halde sevdiğim bir eşyadan vazgeçmek, başkasının olsun,

ben! yenisini alırım diyebilmek... hiç kolay gelmedi bana,

ben! böyleyim zor bağlanırım zor vazgeçerim...

ilk kez aradığım bir numara, rehberimde yer bulmaz hemen, ama silmek...
hiç denemedim...

bir arkadaşın yazdığı bir mesaj, bazen yıllarca durur hafızada... artık o arkadaş hayatımda olmasa da... sözler de yazılar da uçmaz ben!de

silemem kimseyi hemen... hayatıma değmesine izin verdiysem, ben!im bile bilmediklerimi anlatabildiysem...canı yanan ben! olduğumda bile özür dilerim sevdiklerimden, özür dilerim içlerine öfke düşürdüysem...ümit bağlamam kendimden başkasına, ama ben! git dostum diyemem

hep ben!li cümleler kurmam, hiç kimseyle biz? olabilemediğimden...

gece uykun kaçtığında, sabahları uyandığında, merak ettiğin birşey varsa, okumaktan vazgeçemediğin... merakın uyanıyorsa hala... sor kendine neden? bitti mi gerçekten? ben! bitiremem hemen... var mı bitirebilen?

vazgeçtiğim halde bir şeyden, üstünü hemen çizemem...

alelacele küçük bir not kağıdına yazılmış bir telefon numarası, zaman alır yırtıp atması...

bir de yazdıklarım sadece ben!imle ilgilidir, ben! ve ben!im gelgitlerim,

yapmadıklarım, söyleyemediklerim, silemediklerim, üstünü çizemediklerim... hepsi ben!im

bir zaman önce yazmıştım, az bir zaman, fikrim değişir diye sakladım kenarda, okudum bugün...tek kelimesini değiştir(e)medim...işte ben! böyleyim.

death

there are things that you never get to understand

there are pains you never get to go through

loosing someone forever...

will remind to cherish the ones you have

gives the courage to try to find the ones you can appreciate...

someone died, an old lady

it was on time truly

still painful

this beautiful lady is gone forever

she lived

she loved

she suffered

but never complained

just wish to be like her

strong, faithful, spiritual

an old lady is gone

gone forever

reminds me lots...

Bir konferans

Bir vapur

Bir otobüs 

Bir mağdur kız...

Hikâye şöyle başlamış... Cuma yorgunluğuna rağmen iş çıkışı üşenmemiş kız, hem konferans güzel gibiymiş, hem "vefa"yı özlemiş, tüm tezatlarıyla o sokaklar kafa karışıklığına iyi gelirmiş, karışık olan ben değilim, İstanbul karışık hatta asıl hayat karışık diyebilirmiş...

Koşar adım gidilmiş, yetişilmiş..."ardıl çeviri" ibaresi korkulu rüyasıymış, ne menem şey iyi bilirmiş, denemiş, zordan da zor şeymiş bir şeyi iyi bilmek iyi çevirebilmek demek değilmiş... en kötü simültane en iyi ardıldan daha iyi imiş, zamanla öğrenilmiş... Olsunmuş, orijinali dinler, çeviride resim çizermiş...  Konuşmacı zevkle, düşünülerek okunacak bir yazıyla çıkagelmiş, okumuş okumuş, çevrilememiş, çeviriden vazgeçilmiş, böylesi daha iyiymiş, yazı pek güzelmiş, güzel sorular belirmiş, cevaplara girişilmiş... Bitmiş

Kız yine koşar adım kendini bir otobüse atıvermiş, yanlış otobüse... Aklı bir karış havada... Bir yolunu bilmiş, Karaköy’e gelivermiş, daha varmış kalkacak motora, beklemiş, beklemiş...

Vakit bol ya, enteresan şeyler dikkatini cezp etmiş...21 minare saymış; uzun ve kısa minareler, tek şerefeli ve üç şerefeli minareler, uzak ve yakın minareler, tam 21 minare, motor gelmiş, binmiş kız... Binmiş ama yolculuk kısa sürmüş Eminönü’nde inin demiş kaptan, inivermiş... Sonra bir başkasında binmiş, yol ne de bitmek bilmezmiş... neden sonra karşı kıyıdan bir minareye gözü ilişmiş, minarelerin hikmetini hissetmiş, fark etmiş unuttuğunu namazı, karşı kıyıya varana kadar vakit bitecekmiş...canı yanmış,,,21 minareyi boşuna saymamış, ama anlayamamış...

Bazen anlayamazmış, kendisine söylenenleri... 

Hikâye

Ben hikâye okuyamazdım, okumazdım, lise hatta ortaokul yıllarından beri hep çabaladım, her deneme başarısız oldu... Yahu koskoca Sait Faik'e kaç kez döndüm, bu sefer olacak, seveceğim hikâyeyi diye kaç deneme, ama yine olmadı. Sevemedim hikâyeyi, kısalığından şikâyet etmedim hiç, denemelerden aldığım keyif, şiire göz kırpışım, romana müptelalığım... Ama olmadı hikâye olmadı... Bir edebi türü kendime yasak ettim sonunda...

Taaa ki... Bir deneme daha yapmaya mecbur kalana dek, sen hakkında onca şey öğren, sempozyumlar dinle, dostlarıyla sohbetler et, onun hikâyesini kendine konu edinenlerle gez... Okuma

Olmaz dedim aldım elime "sır"rı, incecik kitap gözümde kocaman, sen ne külçe gibi ağır, tuğla gibi romanları bir gecede deviren edebiyat meraklısı (sevdalısı falan fazla kaçardı- o kadar da değil- zira), aldım elime evirdim çevirdim, bitmez bu 90 sayfa dedim, ama yahu bir fikrin olsun...

Bir gün işten eve dönüş yolunda, katık ettim... Olur şey değil ya oldu, nice zamandır aklımdaki bir mevzuya dair, nasıl edebi, nasıl şairane tespitler, üstelik hikaye içinde... Romandan daha akıcı, şirinden daha derin... Her cümlede başka şey gizli, her kelimede başka oyun... Olur, şey değil ya oldu, bitti kitap evi bulmadan yolum...

Sonra bir uzun hikâye, sonra bir başkası... Sonra başlasın hikâye alışkanlığı... iyi ki varsın Mustafa Kutlu

"dert"

kendime dert edindiğim onca şey... aslında sadece zihnimi, gönlümü meşgul eden sıkıntı kırıntıları... gerçek birer " dert " değiller... şımarıklık belki benimkisi... belli ki yok hiç "gerçek" derdim, okuduğumdan, duyduğumdan kendime dert üretecek kadar "dertsiz"im. Öbür yanda başkaları gerçek dertlerle meşgul, kiminin derdi hepsinden daha gerçek... savaşın ortasında biri, gerçekten ateş altında, öbürünün ateş yüreğinde, yanındakilerle savaş halinde... ikisi de savaştan mustarip... kendi çıkarmadıkları bir savaştan

birinin "dert" dediği, öbüründe teferruat hani, kimi canından dertli, kimi cananından... belki biri cananın yokluğundan... 

hangi imtihan kolay ki? hangisi acısız?... peki, hangi "dert" devasız?

bu aciz ruhumda açılan yaraların tedavisi mümkün... elbet bir gün gelir dertlerimin devası. Peki ya ebediyen gitti ise canının yarısı... var mı bu derdin şifası? kiminin canı yanarken öyle derin benim ki de "dert" mi? derim, geçerim.

çok farklı ve uzak

Ki ben Müslüman’ım diyorsam... Ki Elhamdülillah öyleyim, bütün Müslümanlar kardeşim… Ben nasıl derim falanca benden çok farklı ve uzak… Her kardeşim, ablam, ağabeyim bana benden yakın farz ettim… Nasıl ki iman ettik o rabbe aynı hisle, nasıl ki sığındık ayete… Nasıl ki aynı hadislerden aldık feyiz, biz öyle biriz, aksiyse kalbinden geçen dikkat et Müslüman kardeşim, şeytan yaklaşmış ruhuna…

Aman teslim olma

Ellerini açıp duaya durduğunda, ettiğin dua kime hatırla… Biz ancak ondan yardım isteriz, hepimiz, başka eller, farklı şeklilerde hep Allah’tan… Biz Müslümanlar

Kimimiz sakin yollar seçeriz, kimimiz inişli-çıkışlı, kimimiz koşa koşa gideriz, kimimiz sessiz ve emin… Başka yollar, başka canlar… Yolun sonu aynı değil mi? hep bir emel için değil mi bütün meşakkat, Rabbin rızası… Ahh biz Müslümanlar

Unutmuştuk değil mi? Ne sanmıştık sahi? Bir tek biz miyiz inananlar? biz..ve etraftaki diğer birkaç kişi…Vahh biz Müslümanlar

Birbirinden çok farklı ve uzak yaratılmışlar… 

halbuki

ben sanmıştım, her şey değişir...

böyle başladım yazmaya vardı yazacaklarım, halbukilerle, belkileri yarıştıracaktım ; derken bir mesaj geldi, bir dost rüyasında görmüş beni :) nasıl değişik bir rüya, nasıl girmek istedim içine...içinden manzara geçen, yolculuk geçen, dostluk geçen bir rüya :)

deniz kenarında olmak istedim, dalgalı bir deniz...benim gibi

yanımda sağlam bir omuz olsun istedim, güvenecek, yorulmadan dinleyecek, hep doğru şeyler söyleyecek, hep anlayacak, hiç küsemeyecek... onun gibi

ilk dalgada kaçmayacak, cesur...metanetli...gibi gibi

gibi.

gibi..

gibi...

sussss...

Bana her gün yeniden yazdıran, hepsini sildiren... Her ne isen çık içimden, sükûneti özledim ben.

hipoglisemi :)

Tamam, sanırım artık sakinleştim. Çırpınarak geçirdiğim koca bir hafta bitti, İşte bu kadar. Bir ay da bitecek, bir yıl da… İşte sonra ben daha iyi olacağım inşallah. Dalgalar durulacak, içimde mütemadi çığlık atan kız susacak. İyi olacağım ben, kendime öfkem geçecek, sosyal medyadaki haykırışlarım kalacak belki, belki birkaç dostum hatırlayacak o zayıf halimi. Bitecek sonra, ben gene normal bir insan olacağım.  Gülünecek şeylere gülen, ağlanacaklara ağlayan. Yemek yiyebilen, durup durup boşluğa dalıp gitmeyen… Herkes gibi biri. Bu kadardı bitti. Sahi bitti mi?

Hem gerçekten de her şerde bir hayır vardır, sahiden bir parça büyümüşümdür belki, rabbime yakınlaşmak için bir fırsat bulmuşumdur kendimde açtığım yaralarda, daha içten okumuşumdur, daha gerçek varmışımdır secdeye, sahiden hatırlamışımdır neden dünyaya geldiğimi, sahiden etmişimdir duaları…

Ve ne ilginç bunca serzeniş, inciniş, incitmekten inciniş arasında hiç gözyaşı yoktu… 1 hafta sürse de fark etmem, hiç ağlamamışım ben, belki de savaşan sandığım gibi yüreğim değilmiş hep, daha çok zihnimde yapmışım bu kavgayı. Duygularıma söz geçirmişim gerçekten, büyümüştür belki onlar da benimle, aklımla, fikrimle…

Hani dualarımda es geçmediğim, hani tamam ben denemeyi severim ama vardır denemeyeceklerim derken aklımdan geçirdiğim...bir kere de olsun olacaksa, kalbim gelmez denemeye yanılmaya dediğim...ilk kez belki içimden geleni dinlemeliyim, cesaret etmeliyim dedim...yanılmışım, denememeliymişim...ilk kez olsun, bir kez olsun, gerçek olsun dedim, olamadı, olamadım, yanıldım...tükendi cesaretim

Şimdi tam bir hafta geriye gitsem ne yapardım diye düşündüm birden; yürüdüğüm yoldan geri mi dönerdim? Başka şeyler düşünür? Başka şeyler mi söylerdim? Daha mı az korkak olurdum? Daha mı çok? Daha mı çok titrerdi ellerim? Daha mı çok kaçardı gözlerim? Daha mı cesur olurdum yoksa? Birkaç cümle eksik mi fazla mı söylerdim?  Daha mı çok anlatır? Yoksa gizler miydim? Bildiğim hiç bilemeyeceğim… Bilemeyeceğiz… Ne tuhaf… Komik ama eminim ki kahveme bir şeker atmayı unutmazdım, kendimden kaçamasam da hiç olmazsa hipoglisemiden kaçabilirdim :))) bu da bana ders olsun hadi

"mature" or " married"

how funny, this was written in 2011, and never published only because I was not sure what I was saying, maybe I am now..still with a biggg question mark in my mind, I know that I haven't changed much by turning 22 to 23.

well...don't know where to start, but definitely should write, plus didn't pick the language myself, it just come from inside, not that I am better on English, it just comes...last days were less depressive than last months fortunately :) not enough to smile but still better, even so my mind is brilliant on finding the negative to obsess as it found the issue of my changing friendships and getting old. I admit that I am 22! and even that's about to be over, but comeeee on, time pass so damn fast, while I am typing I stare on my fingers, they are pretty much the same they were 5 years ago although my body and face changed a bit for sure, so my mind and heart? No way...   they are not mature yet...they gained so much, they suffered enough but no! Never enough to be a young adult!!! a working young lady who is not allowed to wear jeans on business time... come on that can't be me, I am supposed to stay as the student who is crazy to learn, explore and try. Hours of chatting with mates, reading till tears come from my tired eyes, watching movies on any time, praying, crying etc. there all about to change...come on all these mates they loved spending time with! Yeah most of they are now grown, and well both happily and sadly mostly engaged, some married and lots of long term related...and I am the only one determined to stay single for looonger, This just makes me feel very bad sometimes, because I have to share them (maybe even lost) with the "loved" ones. I have to watch the time to call, never wait for a quick answer to an email, can't meet on weekends, or after work, yep they have changed a big time... will I change? Will I turn to be one of my friends, who I made some serious fun about. Who knows? time will show and I will live...

"şaşırma"ya övgü

Onca iç karartıcı yazında sonra belki şimdi sevdiğim bir şeyden söz etme vakti, beni heyecanlandıran, yüzüme tebessüm konduran bir şeyden "şaşırmak"tan, tabi olumlu bir şaşırma hali söz ettiğim, korku ve panik içermeyen bir şaşırma... Beklemediğin ama keyifli bir mesaj aldığındaki şaşırma, uzun zamandır görmediğin arkadaşınla birden karşılaşınca gelen şaşırma, masanda sahibini bilmediğin çiçekler görmenin bünyede yarattığı, sonrasını düşünene kadar geçen süredeki şaşırma... Kalbine indirmeyen, gülümseten bir şaşırma. Hani çok sevdiğin bir kardeşinin uzak yollardan gelip, kapıyı çaldığında duyduğun heyecandaki şaşırma. Çok seviyorum şaşırmayı, küçük sürprizlerle sevdiğimi hatırlatmayı, sevildiğimi anlamayı... Seviyorum; cevap gelmez ama deneyeyim diye attığım bir postadan, heyecanlandırıcı bir davet almayı, bilmediğim bir yolda yürürken kendimi bildiğim bir yerde bulmayı. İşte öyle… Seviyorum şaşırmayı, sürprizim var demeden şaşırtan insanları, ondan bir daha duymayacağım derken sesiyle, sözüyle şaşırtanları… Şaşırtmaya cesareti olanları…

eder mi?

Bugün bloğun başlığını fark ettim birden ; “ve hayat... devam eder”. Eder mi gerçekten? Ederse ne kadar zaman sonra eder hayat devam? Hani devam etmek derken, bir günün en az bir kaç saatini kalbinde tuhaf bir sızı, anlaşılmaz bir bitmemişlik hissi yaşamadığın bir devam etme hali, ne zaman gelir yani? Ne zaman işin ortasında ya daha farklı olsaydı her şey diye bir fikir düşmeyi bırakır zihnine, ne zaman gelir gelmez onu kovabilecek güç bulursun kendinde? Hayat devam eder mutlaka, boşuna yazmadım onu öyle, biliyorum… En fena düştüğünde bile kalkarsın, başlarsın yürümeye. Peki, ama ya düşmekten bu kadar korktuğun için saçmalamışsan, düşmemek, kırılmamak, kanamamak, kanatmamak,  incitmemek, ah almamak için tedbiri fazla kaçırmışsan, olmadığın biri gibi davranmışsan, yine hayat devam eder mi? Kendine kızmaların öyle hemen geçer mi? Sonuçtan memnuniyetsiz olduğun için değil, kendinden şikayetçi olduğun içinse sızılar, hemen diner mi? Mümkün olmadığını bildiğin halde, ya kadere etki ettiysem diye kızıyorsan kendine, hayat…devam eder mi?

Planlar

Bir gün bir bakmışım... Bugüne kadar kendimle ilgili eleştirdiğim, değiştirmeye çalışıp didindiğim bir halim, ne büyük nimetmiş... Plansızlığım... Benim savrukluk sandığım tevekkülün kendisiymiş... İyi ki yarının her anını düşünüp koymamışım kenara, iyi ki rabbim nasıl isterse öyle olsun, “hayırlısı” olsun demişim bu güne değin, öyle olmasaymış göremezmişim büyük resmi, öyle olmasaymış dinleyemezmişim içimdeki sesi... Planlar tıkarmış kulaklarımı, duyamazmışım gerçeği...

Ne cesaretle plan yapıyoruz ki biz? Hayatta en çok istediğimizin belki de nasibimizde olmadığını nasıl hesap edemeyebiliyoruz? Nasıl unutuyoruz her şeyin "o"nun elinde olduğunu? ne cesaretle belirliyoruz, hangi gün nerede olacağımızı, 5 yıl sonra ne yapmak istediğimizi, ne vakit evlenip, ne zaman-kaç çocuğumuz olacağını planlama cesaretini, bütün bunları aklımızdan geçirme cüretini nereden bulabiliyoruz?... Düşünüyoruz, kafa yoruyoruz, planlıyoruz, sonrasına bir küçük "Allah nasip ederse" iliştiriyoruz, ama aslında tam da istediğimiz gibi olacak her şey böyle biliyoruz...

Yok, yok ben yalnızca rabbimin nasip ettiklerini istiyorum, planlamıyorum... Dua ediyorum, "o" nasıl isterse öyle olsun, bilmiyorum "yarın" var mı? Nereden bileyim?

Tek duam, isteğim eğer olacaksam "biri",  bir planın parçası, belirlenmiş hedeflerin aracı değil, duaların kendisi olayım, dualarla istenen, tevekkülle beklenen...

"zaman" üzerine bir yazı

Şimdi öyle zamanlarda yaşıyoruz ki günler, saatler, dakikalar, bir zamanlar algılandığından çok farklı, hani insanların mektupla, telgrafla, faksla, telefonla haberleştiği devirlerden, çok değil belki on yıl öncesinden bile bambaşka algılıyoruz zamanı, çocukluğumda bile daha yavaş akardı sanki zaman... Düşünüyorum da âşık maşukundan haber alabilmek için kim bilir ne uzun vakitler beklerdi mektubun gelmesini, çok eski değil telefon başında çalsın diye beklenen, ya ben yokken gelirse beklediğim telefon denilen zamanlar... Şimdi her yanımız ağlarla sarılmış... Sabır elimizden alınmış..."zaman" kaygan zemin. Bizi başkalarına bağlayan küçük-büyük ekranlardan alıyoruz pek mühim haberleri, beklemeye sabrımız yok hiç, olsun bitsin istiyoruz her şey, dakikaların hesabını yapıyoruz bak ben yazalı ne kadar uzun "zaman" oldu diyoruz. Uzun mu? Gerçekten bir gün uzun mu? Değil aslında ama işte biz öyle algılıyoruz, ben doğalı 732.138.953? saniye geçti, belki bir zamanlar birileri sevdiğinden benim ömrüm kadar ayrı kaldı. Bir günde 86400 saniye var, bir mektubun yerine ulaşma süresiyle kıyaslarsam ne kadar kısa ama işte bugün ne kadar da uzun... Bu yazıyı yazarken geçirdiğim "zaman" ne tuhaf...

Düşünme hastalığı

Eğer kafanızı yastığa koyduğunuzda, zihninize hücum edenlerden kaçamıyorsanız bir şeyler var demektir, dikkat ilk semptom olabilir...
Neyse çok uykum var zaten, birazdan baskın gelecek, düşünmeyeceğim derken buluyorsanız kendinizi...dikkat bu gece uykusuz geçebilir
Nasıl olsa birazdan ezan okunacak, şeytan galip gelir... uykunun eline düşeceğim vakit o vakittir, düşünceler de bir bir dağılıverir diyorsanız, hastalık başlamış biledir...
Şeytan bile düşünceleri kovamamışsa, birazdan alarm çalacak nasıl olsa, ertele tuşuna bastığımda her günkü gibi en ağır uyku gelir oturur bünyeme diye bir umutla bekliyorsanız, aslında umut tükenmiştir...
kendinizi kandırmayı bırakıp, düşüncelerinizle yola koyulabilirsiniz...onlar daha uzunca bir süre sizinledir, geçmiş olsun

ben yine bazen çok üzülüyorum

heveslendiğim

istediğim

şeyler elimden kaçıyor

sesimi duyuramıyorum

neden?

hani istediklerim olurdu?

neden olmuyor?

olmasın mı?

gitmeli miyim?

uzaklaşmalı?

küçücük şeyler için

büyük şeylerden kaçmalı mı?

içimden mi ağlamalıyım hep?

sanki

istediklerime sarılmıyorum

en sıkı

ya da ısrarcı değilim yeterince

içime ağlıyorum

küçücük

minicik şeyler için

kocaman gözyaşları

hep içime...

                                                                                   

                                                                                               

  I made a prayer

asked for "something"

"something" to help me

to forget the misery

"something" to give me hope

to see the light behind the dark

ohhh my Allah

I was not ready 

for what you gave me...