Ben!

Ben!im için eskimiş bir eşyadan vazgeçmek bile zor, 

artık yazmayan bir kalemi hatıralarına rağmen çöpe yollamak,

hiç kullanmadığım halde sevdiğim bir eşyadan vazgeçmek, başkasının olsun,

ben! yenisini alırım diyebilmek... hiç kolay gelmedi bana,

ben! böyleyim zor bağlanırım zor vazgeçerim...

ilk kez aradığım bir numara, rehberimde yer bulmaz hemen, ama silmek...
hiç denemedim...

bir arkadaşın yazdığı bir mesaj, bazen yıllarca durur hafızada... artık o arkadaş hayatımda olmasa da... sözler de yazılar da uçmaz ben!de

silemem kimseyi hemen... hayatıma değmesine izin verdiysem, ben!im bile bilmediklerimi anlatabildiysem...canı yanan ben! olduğumda bile özür dilerim sevdiklerimden, özür dilerim içlerine öfke düşürdüysem...ümit bağlamam kendimden başkasına, ama ben! git dostum diyemem

hep ben!li cümleler kurmam, hiç kimseyle biz? olabilemediğimden...

gece uykun kaçtığında, sabahları uyandığında, merak ettiğin birşey varsa, okumaktan vazgeçemediğin... merakın uyanıyorsa hala... sor kendine neden? bitti mi gerçekten? ben! bitiremem hemen... var mı bitirebilen?

vazgeçtiğim halde bir şeyden, üstünü hemen çizemem...

alelacele küçük bir not kağıdına yazılmış bir telefon numarası, zaman alır yırtıp atması...

bir de yazdıklarım sadece ben!imle ilgilidir, ben! ve ben!im gelgitlerim,

yapmadıklarım, söyleyemediklerim, silemediklerim, üstünü çizemediklerim... hepsi ben!im

bir zaman önce yazmıştım, az bir zaman, fikrim değişir diye sakladım kenarda, okudum bugün...tek kelimesini değiştir(e)medim...işte ben! böyleyim.